Anna Kowalczyk, starsza analityczka w dziale bezpieczeństwa Global Banku, pracowała w chłodnym, skomputeryzowanym bunkrze korporacyjnym przy ulicy Prostej. Była trzecia noc z rzędu, kiedy tkwiła nad tym samym problemem. Nie chodziło o oszustwo na dużą skalę, ale o drobiazgi. Setki identycznych, niewykrywalnych przez automatyczne systemy banku mikrokradzieży.

Każda transakcja opiewała na dokładnie 9,99 zł i była wykonana w małych, niezależnych kawiarniach lub kioskach. Kwota była celowo niska – poniżej progu automatycznego alarmu.

System Anny oznaczył to jako „rozproszony szum”, typowy dla słabo zabezpieczonych kart. Ale dla Anny, pracującej w ciszy nocnej zmiany, ten szum zaczął układać się w melodię.

Otworzyła mapę miasta i zaczęła ręcznie nanosić lokalizacje, z których dokonano transakcji w ciągu ostatnich 72 godzin. Użyła zielonych kropek dla najnowszych transakcji, żółtych dla wczorajszych. Spodziewała się chaotycznego rozkładu.

Zamiast tego na ekranie pojawił się… wzór.

Zielone kropki tworzyły linię. Żółte kropki tworzyły łuk. Razem, te punkty nie były losowe. Były zorganizowane z inżynierską precyzją. Kiedy Anna dodała dane z zeszłego tygodnia (czerwone kropki), zobaczyła coś, co zmroziło jej krew w żyłach. Wszystkie transakcje były rozmieszczone w idealnie geometrycznych odstępach, tworząc na mapie miasta coś, co przypominało sześcioramienną gwiazdę wpisaną w okrąg.

To nie był przypadek. To nie był błąd. To był celowy projekt, który wymagał tysięcy zhakowanych terminali i absolutnej, bezbłędnej synchronizacji.

Anna zalała się kawą i zaczęła przeliczać. Ktoś kradł tysiące kont w maleńkich dawkach, a każda kradzież była elementem większego, wizualnego symbolu. Dlaczego? Oszustwo miało sens ekonomiczny, ale wzór nie miał.

Poczuła nagłe uderzenie adrenaliny. Zaczęła szukać klucza. Jeśli to symbol, to gdzie jest jego centrum?

Zlokalizowała geometryczny środek gwiazdy, punkt, który był matematycznie równo oddalony od wszystkich transakcji. Był to pusty kwadrat ziemi, opuszczony plac budowy na obrzeżach Starego Miasta.

Anna wysłała raport do przełożonego, ale wiedziała, że nikt nie potraktuje poważnie teorii o „gwiaździstym schemacie kradzieży” w środku nocy. Postanowiła działać sama.

Zaczęła przeszukiwać archiwa bankowe, cofając się w czasie. Zauważyła, że wzór ewoluował. W ubiegłym miesiącu był tylko trójkątem. Pół roku temu – prostą linią. Zawsze te same 9,99 zł. Zawsze idealna geometria.

Najbardziej niepokojąca była transakcja, która zapoczątkowała całą serię. Anna odnalazła ją sprzed dwóch lat: pierwsza transakcja na 9,99 zł. Nie była w kawiarni. Była w Instytucie Akustyki, w pomieszczeniu oznaczonym jako Archiwum. Anna uśmiechnęła się nerwowo – to był absurdalny zbieg okoliczności.

W tym momencie ekran komputera Anny zaczął migotać.

Analizowała właśnie szczegóły tej pierwszej transakcji. Na terminalu bankowym, z którego dokonano płatności, znajdował się numer seryjny. Anna próbowała go skopiować, aby sprawdzić, czy urządzenie było zhakowane.

Zamiast skopiowanego numeru, w polu notatek pojawił się krótki, automatycznie wpisany ciąg znaków. Nie był to błąd systemu, ani złośliwy kod. To była wiadomość.

C7-99-8-4

Anna wpatrywała się w ten tekst, serce biło jej jak dzwon. Przecież to nie mogła być przypadkowa notatka. C7-99 to kwota 9,99 zł. Ale co oznaczało 8-4?

W tym momencie poczuła, że wzrok wszystkich tych zielonych, żółtych i czerwonych kropek na mapie jest na niej skupiony. Podniosła głowę. Za oknem, na parkingu przed biurowcem, włączono światła. Nie było tam nikogo. Po prostu automatyczne oświetlenie.

Jednak Anna spojrzała na swój telefon komórkowy. Właśnie przyszło powiadomienie z jej osobistego banku. Jedna, drobna transakcja na 9,99 zł. Zrealizowana teraz. Lokalizacja? Domowa kawiarnia, oddalona o trzy dzielnice.

Anna wrzuciła współrzędne tego nowego punktu na swoją mapę. Zielony wzór został przerwany. Kropka znajdowała się tuż obok biurowca.

Wzór się nie powiększał. Wzór się zamykał.

Ostatnia kropka, jej własna, osobista kradzież, idealnie domykała geometryczny symbol na mapie miasta. Ktoś nie tylko wiedział, że go obserwuje. Ktoś użył jej własnej karty, aby ukończyć to, co zaczął.

Anna usłyszała lekki, pojedynczy klik w systemie wentylacji nad głową. Spojrzała na puste pole adresu IP, z którego wysłano notatkę C7-99-8-4. Adres był czysty. Był jej własny.

Wiedziała, że nie może zadzwonić na policję. Wiedziała, że nikt jej nie uwierzy. Była sama w biurowcu, a jedyną rzeczą, którą stworzyła tej nocy, było dzieło sztuki – doskonały, morderczy wzór na mapie miasta.

Anna wyłączyła monitor, a jej ostatnią myślą było pytanie: jeśli ten symbol był dla czegoś kluczem, to co on otwiera?